«Εμείς βάλαμε πλάτη στην πανδημία», «εμείς προτείναμε υπουργό κοινής αποδοχής», «στις πιο κρίσιμες στιγμές είχαμε εποικοδομητική στάση», «δεν βγήκαμε στα κεραμίδια όταν καιγόταν η χώρα».
Αν κάτι αποτυπώνουν οι παραπάνω φράσεις, από την πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα, είναι την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει ότι δεν υπάρχει «κρίσιμη στιγμή» για την κυβέρνηση και την αστική τάξη που να μην έβαλε πλάτη, επαληθεύοντας τη στρατηγική σύγκλιση με τη ΝΔ, πασπαλισμένη βέβαια με τις απαραίτητες αντιπολιτευτικές κορόνες. Μάλιστα, το «βάζουμε πλάτη στα κρίσιμα», που επαναλαμβάνει διαρκώς ο Αλ.Τσίπρας είναι η άλλη όψη της τακτικής του στο εργατικό κίνημα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα δύο μεγάλες μάχες των τελευταίων μηνών: Πρώτον, στις κινητοποιήσεις την περίοδο που ψηφιζόταν ο νόμος Χατζηδάκη, όπου από τη μια τα στελέχη του καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια, λέγοντας ότι «με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα, απλά ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ» κι από την άλλη στη Βουλή υπερψήφισε τα μισά άρθρα του νομοθετικού εκτρώματος. Και δεύτερον, στην απεργία - αποχή των εκπαιδευτικών απέναντι στην «αξιολόγηση», όπου παρά την καθολική συμμετοχή, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ στις Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών, μαζί με τις δυνάμεις της ΝΔ, υπονόμευσαν την επαναπροκήρυξή της.
Και στις δύο περιπτώσεις, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να υπονομεύσει τους αγώνες. «Πλάτη», λοιπόν, στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, «πλάτη» στον εφησυχασμό για την αντιμετώπιση των «ακραίων καιρικών φαινομένων», «πλάτη» και για να μη διαταραχθεί η «κοινωνική συνοχή» από τις αντιδράσεις στα αντεργατικά - αντιεκπαιδευτικά μέτρα.
Πώς να μην κερδίσει μετά τον τίτλο του «υπουργείου αξιωματικής αντιπολίτευσης της ΝΔ»;